Korkma Ben Varım-

''Dalyan efendi 'kaderi duyumsamak'tan söz ediyordu.Kader hem zamana[tarihe ve an'a] ve mekana [uzaya ve vücudumuza] yayılan; hem debizzat bizim ruhumuza,nefsimize,zihnimize,gönlümüze,vicdanımıza,bilincimize yani varlığımızı teşkil eden yoğunluk bölgesine odaklanan  gerilimin adıydı.İyi ile kötü,günah ile sevap,helal ile haram,doğru ile yanlış,ümit ile korku,ödül ile ceza,cennet ile cehennem arasındaydık.İnanmak insanın en ince ve en keskin ayrımları temsil eden sınırda hareket etmesi demekti.Buna mukabil teslimiyette,iradenin forsunu aşan bir imkan vardı ki,onu ancak terbiyeden sonra gelen olgunluk sayesinde kavrayabilirdik...
 İnsan kendi samimiyetinin altını çizmeye kalkıştı mı,ister istemez üstünü de çiziyor.Samimiyer,mahremiyetle mukayyet olsa gerek.
 Tibet'te Moju Ming'in dizi dibindeyken de,Ankara'da Bakanlık Heyeti ile birlikteyken de,kalbimi bir sırlar mezarlığı olarak düzenlememe imkan verecek işaretleri keşfetme yolunda yürüdüm.
 Samimiyetimizin fark edilmesinin bir mükafat niteliği taşıdığı aşikar.Fakat bu öyle bir mükafat ki,'namahrem' bir elden alındığı takdirde,lanete dönüşmesi işten değil.
  Moju Ming 'Ebediyet, eylemlerimizin anlamını tehlikeye sokar' derdi...
 Üç husus,zihnimde yer etmişti:
1-Tasavvuf bir savunma sanatıdır
2-Hakikat,savunma sanatlarının kalbinde gizlidir.
3-Hakikat akılla değil,cesaretle bulunur
  Bana sorarsanız...tam bilemiyorum,fakat galiba hayatlarımızın biçimlenmesinde formüller kadar sırların da etkisi var.Kader mekanizmasını çözmek imkansız.An geliyor fanilik fikri,evreni bir karambol kumkuması[çanağı],insanı bir fiyasko figüranı,hayatı bir skandal silsilesi gibi algılamamıza neden oluyor.Ya da içimizi derin bir şükran duygusu ve yaşama sevinci kaplıyor...Çok acayip.Siz bana bakmayın.Artık bütün tembihleri unutmuş,kapıalrını teselliye kapatmış,basireti kördüğüm olmuş biriyim.Beni uygar kılan koşumlarımı kemiriyorum.Program,prosedür,protokol umrumda değil.Göğsümde barut macunu gibi öfke kabarıyor.
  Tom Waits,arka koltukta mikrofona eğilmiş Black Wings şarkısını söylüyor.Radyonun sesini açıyorum,Tom Waitsin ağzı kulağıma yaklaşıyor''


okuduğum her kitaptan güzel bir bölümü paylaşmalıyım,böylece yazarken de hissetmeli de mi?